Kamusta Ka Mahal?

Hindi pa ako nakakarating naalala ko agad ang panlaban niyang ngiti na siya ring nagpapangiti sa akin. Panlaban n'ya sa akin 'yon. Kahit gaano ako kasungit at tampururot na tao, napapagive-up niya ako sa isang ngiti lang. Makakalimutan ko na rin ang dulo't ugat ng kung bakit kami may pinagtalunan.

Naging abala ako sa trabaho. Hindi sana niya isiping kinalimutan ko na siya kung ngayon lang ako makakapunta. Ito rin naman ang gusto niya para sa akin, magsikap para maabot ang aking pangarap. Bumangon mula sa madikit na higaan ang tamad kong katawan dahil narin inspirasyon kong itinuring ang mga pangaral ng aking mahal.  

Guro, kaibigan, siya na yata lahat ang gumanap sa mga role na ito. Siya rin ang dahilan kung pano nawala ang galit at inggit ko sa puso, na dahil ni-minsan hindi ko nakilala ang aking mga magulang.

Pinaramdam niya sa akin na ang mahalaga ay may nagmamahal sa akin ng totoo. Hindi man ako maswerte tulad ng iba, pinaramdam niya sa akin na hindi ako nagiisa at may taong nariyan handang makinig at dumamay sa bawat kong problema at mga pinagdaraanan.

"Kamusta ka Mahal?" Masaya kong tanong kahit alam na hindi naman siya magsasalita. Hindi ko na nagawang sindihan ang kandila kong dala. Talaga kasi ang panahon. Maaraw biglang uulan, parang pagiging masaya namin at biglaan niyang paglisan. Nagtakbuhan na ang mga tao na kanina'y akala mo nasa luneta na may kaniya-kaniya pang picnic at latag, sino ba naman ang magaakalang sa init ng panahon non ay uulan.

Ako tuloy ang naiwan, nakatayo lang sa harap ng aking mahal, dala ang mga bulaklak na sa kaniya ay alay. Masaya dahil muli kami ay magkasama. Salamat sa pagulan. Nakikita man ako ngayon ng aking mahal ay hindi pansin ang pagluha.

Pagsulat ang pinapraktis kong Hobby :)