Sa Baclaran

Bawat hakbang ko ay may halong pag-aalala, napapalapit ba ako o mas lalo pang napapalayo sa kaniya. Katatapos lang ng misa, siksikan ang mga taong lumalabas nang simbahan. Doon na yata naitala ang pinaka maraming ngiti na ibinahagi sa madla, sa paglabas ay dala ng lahat ang payo ni Padre na ngumiti naman at huwag alalahanin ang mga bumabalakid sa isipan, easter sunday naman daw, dapat masaya, dapat isapuso ang pagdiriwang ng Pasko ng Pagkabuhay.

Tuloy lang ang lakad habang hindi ko pa rin mapigilang maipakita ang bigat ng aking dala, kung wala akong gagawin ay baka habangbuhay ko itong pagsisihan, nagmamadali, nangangamba, natatakot, naiinis sa sarili, at lahat-lahat na yata ng nasa nega list. Tinanong ko pa ang sarili kung totoo bang nangyayari ito sa akin, tanga ko kasi, kasalanan ko naman din.

Nasa pagkatao ko na ang pagiging bugnutin, mabilis akong mainis at kahit ang mga hindi kakilala ay nakakagalitan ko. Kung alam lang sana 'yon ng mga makakasalubong sa'yo ay matatakot na silang lapitan ka't alukin ng kung anu-ano. Tulad nitong si manong, nagaalok ng rosaryo na benditado daw. Sino namang maniniwala sa kaniya kung rinig pa rin sa pwesto niya ang speaker ng simbahan kung saan paulit-ulit na sinasabing 'wag maniwala sa mga nagbebenta ng kung anu-ano sa labas. Bastusan. Kulang nalang ay pagbawalan silang gamitin ang krus at ang Imahe ng Diyos para sa ikabubuhay ng mga pamilya nila.

Hindi nalalayo ang sitwasyon ni manong sa dalawang tindahan ng anting-anting na nagaagawan sa manlalakbay na costumer. Yung isa gustong maka benta, yung isa naman gustong patunayan na ang mga items lang niya ang mabisa. Para akong ewan, inis na inis ako nung hinawakan niya ako sa braso para alukin pa rin kahit humindi na ako. Nadala lang siguro, ayoko namang kagalitan talaga dahil naghahanapbuhay lang naman yung tao. Pero parang sinadya na rin ng Simbahan na mahulog ang hawak kong panyo para makita ang malaking sugat niya sa paa. Naalala ko yung sinabi ni Padre kanina, "Ang pagkakaroon ng sugat ay patunay ng Sakripisyo at Paghihirap. Ang paghilom naman ay patunay na ginawa mo ang lahat para mailigtas ang mga umaasa sa'yo. Ganon po ang ginawa para sa atin ng Diyos." Bumili ako sa kaniya at dinalawa ko pa. Tulong ko na sa kaniya, hindi ang trenta pesos na ibinayad kundi ang dasal ko para sa kaniya. Bilib ako sa mga tulad niya.

Balik naman sa sarili kong problema, hawak ang rosaryo sa kamay ay pinasok ko na ang siksikan ng mga tao, doon kung saan nahati ang banal na imahe ng baclaran at ang makabagong baclaran. Sa kabila ay may istatwa pa at imahe ng santo, sa kabila naman ay ang nagtitinda ng angry birds at dora the explorer na lobo. Sa gitna mababanngga mo ang nakikipagtawaran sa mga tindero, paikot-ikot ang paningin ko, hinahanap si Jenny na hindi ko rin masisisi kung bakit nagtampo. Mabuti pa nga kung nagtampo lang, hindi lang yata niya ako mapagsalitaan kanina dahil nasa loob kami ng simbahan.

Ikot, lingon, konting lakad, ikot at lingon sa paligid. Sobrang init, tirik na tirik ang araw, pero okey lang kahit doon na ako sa gitna maging replica ng Itim na Nazareno. Kailangan kong makita si Jenny at humingi ng tawad sa kaniya. Kahit yata pangalan ni Sheena Halili ang isigaw mo doon ay walang kahit sino na papansin sa'yo. Para sa mga tao ang ingay ay kakambal na talaga ng bawat araw doon. Paulit-ulit kong sigaw ang pangalan ni Jenny sa gitna. Kapag nakita ko na siya ipapaliwanag ko ang lahat, hihingi ako ng tawad at oras na mapatawad, hindi ko na muling bibitawan ang kamay niya.

Jenny... Jenny......

Jenny... Jenny......

Jenny... Jenny......

Mama... Mama.........

Biglang bumalik ako sa pagkabata. Umiiyak, hindi alam ang gagawin, hindi alam kung kanino dapat na lumapit. Pati ang hawak na laruan ay nabitawan na. Nawawala si Mama, hindi ko siya makita. Kinakabahan, takot na takot, nanginginig, tila sinusubok ang aking tapang. Sa isip ko kapag nakita ko na si Mama hindi ko na bibitawan ulit ang kamay niya, hindi na kami magkakahiwalay, uuwi na kami at nandoon si Papa hinihintay na kami galing sa trabaho niya.

Mama... Mama.........

Narinig ko ang boses ni Mama nakikiusap sa mga tao kung may nakita ba silang nawawalang bata. Nakita ako ni Mama, Habang papalapit sa akin ay halos itulak pa ang mga taong nakaharang sa daan niya. Namumula sa takot, at maluhaluha na ang mga mata. Niyakap niya ako ng mahigpit, dama ko naman ang mabilis na pagtibok ng puso niya. Kinarga niya ako at sinabing uuwi na kami.

"Ma... hindi na tayo maghihiwalay ah."

Ngumiti si Mama at walang tigil na hinalikan ako sa buhok. Unti-unting nagliwanag naman ang buong Baclaran. Inilapag niya ako, hindi ko maintindihan, kanina lang ay kandong niya ako bakit ngayon ay inaalok niya sa akin ang kaniyang mga kamay.

Mula sa maliwanag ay dumilim, habang binubuksan ko naman ang aking mata ay nasisilaw na ako sa sinag ng araw. Naroon at nakapalibot sa akin ang napakaraming tao. Sa bisig ko naman ay si Jenny, paulit-ulit niyang iyak- bakit daw kasi inilihim ko pa. Hindi na ako nakapagsalita, luhang pumatak sa aking mata na lang ang nagsabing nagsisisi rin ako at sana'y mapatawad niya ang ginawa kong paglilihim sa kaniya sa sakit ko.

Bumagsak pala ako doon, bumigay na ang katawan ko. Doon na pala ang mga huling sandali ko, pero may konting oras pa na ipinaubaya sa akin ang Diyos kaya ako muling namulat sa gitnang daan na 'yon kahit pa saglit na lamang, para sa huling pagkakataon ay makita ang ganda ni Jenny. Habang hawak ang rosaryo sa kamay, hiniling ko na lang na mailagay palagi sa maayos ang aking mga maiiwan.

Sikat pa rin ang araw ngunit unti-unting bumalik ang dilim sa pagpikit ko, sa muling pagmulat ay liwanag naman na magdadala sa akin patungong kalayaan. Narinig pala ni Jenny ang huling binigkas ng bibig ko "Ma.. Hindi na tayo maghihiwalay ah." Na siya ring salubong na bati ko kay Mama noong marating ko na ang kabilang dulo na noon ay nababasa ko lamang sa mga libro.