Nandito Ka Pa Rin

Umuulan ngunit tipikal nang malamig ang aking mga gabi, malamig pa rin kahit pa ngayon ay hindi mo na ako inaagawan ng kumot. Katabi kita, maraming unan ngunit mas gusto ko pa rin ang init na nakukuha kung ikaw ang kayakap. Nandoon ka ngunit hindi na nakukulitan sa pagiging malikot ko sa higaan. Hindi mo na magawa yung tulad ng dati, papatayin mo ang sindi ng ilaw pagkatapos ay hahalik sa mga labi ko.

Nais pumasok ng ingay ng ulan sa ating kwarto. Maging ang mga nagsasabing mali ang magsama pa rin tayo ay nandoon sa labas at ayaw tayong tigilan. Ang pintuan, bintana, pati ang singawan ng baho sa banyo lahat sy tinakpan ko't isinarado. Salamat at nandito ka pa rin, makakaasa kang ganon din ang gagawin ko, hindi kita iiwan. Hindi ako papayag na ilayo ka nila sa akin kailanman.
Pinagmasdan kita. Nakaharap ka sa akin, pikit ang mga mata at tila nananaginip lamang sa ating malambot na higaan. Nawala man ang kulay ng labi ay hindi ako nagdalawang isip na dampian ito ng halik. Ang labi ng babaing pinangakuan kong hindi kailanman iiwan.

Paulit-ulit nilang sigaw sa labas na tanggapin ko na ang mga nangyari. Wala ka na raw. Tama sila sa isang bagay, tama sila, wala ka na. Pero alam ko na isang araw ay magsasama tayong muli dahil nandito ka pa rin at mananatili ka sa puso ko. Bigla na lamang ay naisip ko, ano pa nga ba ang dahilan para manatiling gising ako dito at maghintay sa pagkakataong 'yon kung maaari namang ngayon na mismo.