Gaano Katamis Ang Yema

Sinarado niya ang kaniyang mga mata at binanggit sa hanging "I'm in love with the right guy!" Me pag-galaw pa ng ulo habang unti-unting umaangat ang katawan na akala mo'y nasa isang hardin siya na puno ng mga bulaklak na kaniyang sinisimoy at sinusulit ang bango. Sinubukan niyang imulat ang ang mata at nagising sa katotohanang ilang dipa lang ang layo namin sa malaking basket ng basura. Ilan na ba ang dumaan at napatingin sa kaniya? Muntik ko pa ngang sabihin sa babaeng tumawa na hindi ko po 'yan kasama. "Oh ano naman ang nangyari?" Tanong ko agad sa kaniya bago pa siya maka intro para daldalan ako ng tungkol sa mga This Is It! feelings niya. Wala siyang mailalamukos na notebook non kaya rin siguro matapang kong nasabi 'yon, bawal kasing kontrahin ang mga moments niya kundi ay tatamaan ka. Napasimangot siyang bahagya, akala mo'y batang nahulog ang ice cream sa lupa. Humaba ang nguso, nakakapit sa aking braso, itinapat ang mukha sa akin na s'ya namang kinakabog ng dibdib ko, "Tingin mo? S'ya na ba talaga?" Tanong niya sa akin.

Hindi ko naman alam ang isasagot, ang lalaki kasing tinutukoy niya ay hindi ko rin alam kung saan hinugot. Wala rin akong ideya kung ano ang ibig sabihin niya, kung siya na ba ang dapat niyang makatuluyan? O kung siya na ba ang dapat niyang seryosohin ng todo at gawing highest priority? Iling nalang ang nakayanan kong ibigay dahil para sa akin para sa akin hindi ang mga bagay na tulad nito ang nagcicirculate sa isip ng mga tulad naming kolehiyo.

Iiwan niya ako at magkikita nalang kami sa facebook, 'wag daw akong mag-hide dahil kailangan niya ng kakwentuhan at nakaabang dapat ako para i-like ang bawat niyang post. Bakit kaya pati sa panaginip ay naghihintay din ako? Duon sa mga panaginip na laging siya ang kasama ko, inaamin ko namang duwag ako't hindi maamin ang tunay na nararamdaman ko, tamang pagkakataon ba ang hinihintay ko? O hinihintay kong mas lalu pang lumabo ang posibilidad na pwedeng mula sa pagiging malapit na magkaibigan namin kami naman ay umibig.

Noong una palang naman ay alam ko nang may tama ako, ngunit ano ba namang magagawa ko kung nakikita ko siyang masaya sa iba ay masaya na rin ako, tulad ni Manong Johnny ay gusto ko talagang happy siya. Kaya ko naman siyang pangitiin sa iba't-ibang paraan, ano ba naman ang dalawang taon para hindi ko mahuli ang kiliti niya, iba kasi yung nakikita ko sa mata niya tuwing mga manliligaw niya ang nagpapasaya sa kaniya, doon nararamdaman kong lubos ang kaligayahan, napaka saya niya. Pero kung ngayon? Nilalangaw na lang para sa akin ang ganitong tema, hindi na ako makukumbinsi ng kahit anong hugis pa na ngiting makikita sa kaniya, alam kong walang kahahantungan ang ganitong mga eksena n'ya, dahil sa tagal na naming magkasama ay walang happy ending na narating ang kahit na sinong naka-m.u o kahit nakarelasyon niya. Ang laging pumipitik sa isip ko tuwing may bagong pangalan na bumibida sa kweto niya ay–alam ko na naman ang kahahantungan n'yan. bakit ko pa susubaybayan?.

Kung paguusapan lang rin ang mga nakakaumay na eksena isa rito ang palaging pagbili niya ng yema. Hindi ko alam kung ano bang nalasahan niya sa malagkit na pagkaing ito kung bakit siya naadik at alam na ng tindera ang kukunin tuwing papalapit kami sa tindahan niya. Napakatamis daw ng yema, ang tamang-tama lamang na lasang mani nito ay makukuha mo daw sa malambot na may pagka matigas ring pagnguya dito, masarap daw 'yong ulit-ulitin at kaya paulit-ulit din niyang sabi ay parang bubble gum nalang sana na hindi nauubos ang yema, at kung papaubos na raw ay mapapasarap naman ang pagsipsip mo sa gatas na nagtatago lamang pala sa gitnang bahagi ng yema. Sulit daw ang bawat pisong ikinakatok sa kahoy na butas at ang iba't-ibang kulay na wraper na iniitsa na lamang sa kung saan-saan.

Tama ang sinabi sa hula at tama ang aking hula tungkol sa prediksyon ko sa mangyayari kinabukasan. Ngumunguya pa nga siya na lumapit sa akin at bago maupo ay inalok ako ng kinakain niya, itinapat niya sa akin ang kaniyang kamay na mayroong isang dakot na yema kahit alam naman n'ya na hindi naman ako kukuha dahil kahit kailan ay hindi ako tumanggap ng ganon mula sa kaniya.

"Subukan mo kayang tikman!?" pangungulit pa niya tulad rin ng mga sa nakaraan

'Yon lang at sumabog na ako na parang bomba, tumayo na ako't iniwan siya doon. Nagsawa siguro ako't naumay, umalis ako na wala man lang sinabi, nabago ko ang tema ng lugar na 'yon para sa amin ngayon, isang beses lamang ngunit palagay ko rin ay 'yon na ang kahulihulihan.

_____________________________

Paguwi, pagod at masakit ang mata, nagawa ko pa ring unang gawin ay buksan ang computer para silipin ang aking facebook gamit ang sulit at pandarayang istilo ng pagiinternet. Nasanay siguro kaya imbes na magpahinga ay ito ang ginawa ko.

"Sorry, sorry, sorry"

Biglang umangat sa screen ang pangalan niya,  nagsosorry using the chatbox. Napakapit tuloy ako sa naninilaw na katawan ng monitor para tignan ng malapitan kung siya ba talaga 'yon, hindi kasi mahaba ang sinabi niya tulad ng nakasanayan, kumpara sa mga nobelang tina-typre niya bago ko mabasa ay pamagat lang ito.

"Uy! Anu b kcng prblema?"

Nilakasan ko ang loob, ipinaalam ko ang dapat na ipaalam, "Mahal kasi kita. Noon pa" ganon kaiksi lang para sabihin ang lahat-lahat, pikit mata ko pa ngang pinindot ang enter at naghintay ng 30sec bago munling imulat ang mata. Surplays! Offline na siya at walang iniwan na kahit isang tuldok man lang. Tulad ng inaasahan ay magmimistulang utot lamang sa hangin kung ilalabas ko't aminin ang nararamdaman. Naghintay ako, baka naman connection error lang, ngunit nailapag ko na sa mesa ang dalawa ko pang mata ay wala pa ring bumulaga sa akin kundi ang mga page updates para sa mga fan ng Wrestling.

Unlike, unlike, unlike. Ewan ko ba kung bakit lahat yata ng pages na naguupdate non ay aking inia-unlike. Kalhating oras din akong nakatitig sa profile niya habang nakatutok ang mouse sa unfriend button. Ilang saglit pa ay pinatay ko ang palipad-lipad na lamok, sunod ay ang monitor, at ang ilaw ng kwarto, Itinulog ko nalang ang kahibangan, umaasang bukas ay maayos na't hindi magulo ang aking utak.

_____________________________

Kinabukasan ay nagpunta pa rin ako sa aming tinatambayan, hindi para mapansin o kung ano pa man kundi para humingi ng patawad tungkol sa aking ginawa. Dahil umamin na ako maaaring hindi na rin niya ako tanggapin bilang kaibigan, gusto ko lang ay malaman niyang nandito pa rin ako para sa kaniya anumang oras.

Napatingin na naman ako sa basurahan na ilang dipa lang ang layo mula sa aking kinauupuan at naisip na ganon pala talaga 'pag ang pangangarap mo'y mapupunta lang sa wala, mawawalan ka ng malaking pag-asa, pati ang tiwala sa sarili ay lalangawin na. Nabigla naman ako't natauhan ng isang yakap ang biglang pumutol sa aking pag aagam-agam. Dama ko rin ang luha na naipapasa sa aking maggas kung saan niya binubulong ang mga salitang hindi ko maintindihan.

"Anong nangyari?" natataranta kong sabi dahil hindi alam ang gagawin. Hindi ko rin maintindihan ang sinasabi niya dahil sa tila gustong ilakas ngunit pabulong lamang na salita, halos mapunit na nga ang uniporme ko sa pagkakakapit niya doon ng mahigpit. "Bakit ka umiiyak? Ano bang nangyari?"

"Ang bingi mo! Sabi ko mahal din naman kita!" ang tanging hindi lang nagbago ay ang halatang nagagalit nanaman siya, ngunit ang pagdating na lumuluha, ang mahigpit na yakap, at ang sabihing mahal niya rin ako ay bago lahat.

Umalis siya sa pagkakayakap sa akin, tumayo at mayroong dinukot mula sa kaniyang bag. Isang dakot na yema na naman ang itinapat niya sa akin para kumuha ako ng kahit isa, sa pagkakataong 'yon ay naghihintay siya na tila hindi makakapayag kung tatanggihan kong muli ang ibinibigay n'ya.

Kumuha ako't pinagmasdan niya lamang habang binubuksan ko ang balat ng yema, naghihintay siya na nakataas pa ang kanang kilay na kahit papaano ay napapangiti na. Habang nginunguya ay napatunayan ngang totoo ang lahat ng sinasabi niya tungkol sa yema, inaamin ko sa sariling gusto ko pa ngunit nakakahiya lang na manghingi lalu pa't nakahiga na siya sa aking balikat at sinabing "Ikaw kasi, kahit kailan hindi mo tinanggap. Paano mo malalaman kung hindi mo susunukan?".

Kahit may bakas pa ng luha ay nakangiti siya nang maingat ko siyang nilingon sa aking balikat, nangungusap ng malalim ang mga mata at tila naghihintay lamang siya ng sasabihin ko sa kaniya. Totoo pala, matamis na malamang mahal ka rin naman pala niya, natakot ka lang.